Η νόσος του Πάρκινσον είναι μια ασθένεια του εγκεφάλου που χαρακτηρίζεται από τον τρόμο των χεριών. Η πάθηση επιδεινώνεται με την πάροδο του χρόνου, μειώνοντας την ικανότητα ενός ατόμου να περπατάει, να κρατά αντικείμενα ή ακόμα και να μιλάει.

Δυστυχώς, μπορεί να χρειαστεί ένα μεγάλο χρονικό διάστημα για να γίνει διάγνωση και εκτίμηση της κατάστασης προκειμένου να συνταγογραφηθεί θεραπευτική αγωγή.

Ένας τυπικός τρόπος διάγνωσης της νόσου του Πάρκινσον είναι η μαγνητική τομογραφία του εγκεφάλου. Αλλά οι ερευνητές λένε ότι αυτές οι σαρώσεις δεν είναι αρκετά ευαίσθητες για να ανιχνεύσουν μερικές από τις βιολογικές αλλαγές που συμβαίνουν στον εγκέφαλο αυτών των ασθενών. Αντ ‘αυτού, η μαγνητική τομογραφία χρησιμοποιείται πιο συχνά για να αποκλείσει άλλες διαγνώσεις.

Τώρα, οι επιστήμονες στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ στο Ισραήλ προκειμένου να διαγνώσουν τη νόσο χρησιμοποιούν για την ανίχνευσή της την ποσοτική μαγνητική τομογραφία (qMRI). Η σάρωση qMRI εξέτασε ένα μέρος του εν τω βάθει εγκεφάλου που ονομάζεται ραβδωτό σώμα, το οποίο βοηθά το σώμα να κινείται αυτοβούλως. Το τμήμα αυτό του εγκεφάλου επιδεινώνεται ραγδαία καθώς η ασθένεια εξελίσσεται.

Τα αποτελέσματα της έρευνας

Τα αποτελέσματα που δημοσιεύθηκαν στις 15 Ιουλίου στο περιοδικόScientific achievements, διαπίστωσαν ότι η ανάλυση qMRI, μια μέθοδος που συνέκριναν με τη λήψη της ίδιας φωτογραφίας υπό διαφορετικές συνθήκες φωτισμού, ήταν σε θέση να δείξει αλλαγές στη δομή του ιστού σε διαφορετικά μέρη του ραβδωτού σώματος. Προηγουμένως, αυτή η τεχνική μπορούσε να παρατηρηθεί μόνο σε εργαστηριακές εξετάσεις μετά το θάνατο ενός ασθενούς.

«Όταν δεν έχεις μετρήσεις, δεν ξέρεις τι είναι φυσιολογικό και τι μη φυσιολογική δομή του εγκεφάλου και τι αλλάζει καθώς εξελίσσεται η ασθένεια», εξηγεί ο ερευνητής Aviv Mezer, καθηγητής στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο.

«Αυτό που βρήκαμε είναι η κορυφή του παγόβουνου», πρόσθεσε ο Mezer σε ένα δελτίο τύπου του πανεπιστημίου.

Η ομάδα ελπίζει στη συνέχεια να μελετήσει μικροσκοπικές αλλαγές σε άλλες περιοχές του εγκεφάλου χρησιμοποιώντας αυτήν την τεχνική. Ο Mezer δήλωσε ότι αναμένει ότι η σάρωση θα χρησιμοποιηθεί σε κλινικό περιβάλλον σε τρία έως πέντε χρόνια.